De terug weg door de Balkan landen

Zondag
Ik ben na het ontbijt alleen mijn terug reis begonnen. Lekker tempo. Eerste deel bijna gelijk aan de heenweg met Giel, stukje snelweg en stuk doorgaande weg. Daarna de bergen in. Een prachtige kronkelweg leidt mij naar de kloosters van Meteora. Prachtig en wonderbaarlijk tegelijk. Hoe hebben ze die kloosters zo hoog op zo een rare berg kunnen bouwen. Lees het verhaal oa op Wikipedia (link naar wikipedia: https://nl.wikipedia.org/wiki/Meteora_(kloosters))
Route door Kalampaka ook prachtig
Op het laatste deel naar de grens overgang een hotel gevonden. Een stijl stuk de heuvel op, in een klein straatje ligt het hotelletje met een terras buiten op de hoek. Met een beetje handen en voeten regel ik een kamer. Na een verfrissende douche bestel ik een koud biertje (krijg ik met ijs op de rand!) en een lekkere hamburger. Afrekenen doe ik bij een vrouw uit het gezelschap die aan een grote tafel zit, zij spreekt dus vloeiend Duits, omdat ze daar al jaren woont en nu even terug is. We rekenen digitaal af, zelfs hier in het verre noorden van Griekenland en geeft een tip boven op het bedrag. De eigenaar van het hotel en restaurant weet zich even geen raad, loopt een beetje zenuwachtig heen en weer en verdwijnt dan achter in z'n kantoortje. Komt hij terug met een tasje met een fles rode wijn en ansicht kaarten van het hotel. Hoe aardig.

Het heeft de nacht goed geonweerd en geregend. Betekent wel een stuk koeler. Ben wel een paar keer wakker geworden hierdoor, maar ook dat is niet erg.
Om 7 uur opgestaan, alles ingepakt en om half 8 de berg afgerold en en beneden heb ik pas de motor gestart, even rekening gehouden met de buren.
Hierna direct richting de grens met Noord Macedonie. Dit stuk is nog even slingeren door de bergen. De grensovergang duurde een half uur. Vroegen om alle papieren, maar die heb ik natuurlijk gewoon bij me. En zo rij ik land nummer 5 van deze trip binnen.
Hierna via Ohrid en het meer van Ohrid Albanië in. Land nummer 6 dus. Wat een apart land. Wel bergen, maar de weg gewoon er tussen door, dus een beetje saai om te rijden. Niet echt schoon. Heel veel auto's, vooral Mercedes, ook zelfs een Maybach (hoe dan?) In Tirana, de hoofdstad van Albanië mega druk en het ook nog steeds echt warm. Dus wel iets verkeerd gepland, want ook de weg loopt dwars door de stad, daarna ook door een drukke kleding winkel straat.
Snel de stad uit. Hierna verder naar het noorden, helaas niet veel beter. Ik ga tanken bij Kopler een plaatsje net voor de grens. Het is er goedkoop maar ondanks dat het tankstation er hypermodern uitziet accepteren ze alleen cash. Dus moest ik even 10 kilometer terug om een geldautomaat te vinden. Dankzij mijn Garmin snel gevonden. Even pinnen en dan met het mickeymouse geld terug naar het tankstation. Ja ik had ook door kunnen rijden, maar zo ben ik niet.
Daarna door en de grens over naar Montenegro. Land nummer 7, dat gaat snel zo. Direct schoner en betere wegen, wat je noemt een verademing voor het rijden. Bij Niksic kom ik leuke meren tegen en ook de bebouwing is minder saai.
Op zoek naar een hotel brengt me op de weg naar Bosnië Herzegovina (land nummer 8), en een leuk hotel, aardige mensen en goed gegeten! Wel apart want aan de buiten kant, vanaf de weg dus, kan je niet goed zien dat dit gewoon een groot en goed hotel met restaurant is.
Onderweg geprobeerd om banden te krijgen op de route richting Italië. Niet gelukt, dus nu afspraak met HD Parma. Daarvoor moest ik wel bellen met ze want op mail werd niet gereageerd. Eerst geen mogelijkheid om banden te monteren. Roberto, de eigenaar van HD Parma had zijn zoon erbij gehaald die spreekt namelijk wel Engels, en na wat heen en weer gepraat toch bevestiging van Roberto dat ik in Parma de banden kan laten vervangen.
Volgens de navigatie is het nog 12 uur rijden naar Parma, maar morgen is het pas dinsdag, dus alle tijd, maar ik weet ook dat mijn banden nu echt wel kaal en glad gaan worden.


Dinsdag
Na ontbijt, 5 gebakken eieren en een dubbele espresso, rij ik verder op de route van de dag ervoor. Ook hier zijn ze weer aan het werk aan de weg. Dus asfalt weg, grind erop en dat walsen ze dan weer plat. Om kwart over 10 bereik ik met mijn Pan America een mooie mijlpaal 50.000 km. Een kwartier later bereik ik de grensovergang naar Kroatië (yes land nummer 9 van deze trip). Beetje raar punt, hoef mijn papieren niet te laten zien en kan gewoon doorrijden en dus ook weer in de EU.
Binnendoor rij ik verder tot de afslag naar de snelweg, de kronkelweg was geweldig. De snelweg saai, maar schiet wel even op. Bij Split denk ik er al te zijn en van de snelweg af te kunnen gaan en langs de kust verder naar het noorden. Maar ik wordt toch weer terug verwezen naar de snelweg. De Garmin is slimmer. Vanaf hier rij ik weer binnendoor.
Tussen de prachtige bergen door. Ik let op waar ik rij ivm met m'n banden. Dan een stuk gravel, ze zijn met de weg bezig. Euhm. Daarna weer door. Oh weer opbreking, weer grind grit en gravel.
De wegen zijn mooi, het uitzicht prachtig, de natuur mooi. Inmiddels zijn ook donkere wolken voor en boven mij gevormd. Dan toch een bui. Oh deze gaat doorzetten, dus snel de motor aan de kant, regenjas aan, handschoenen aan, vizier dicht en weer op de motor. Ik zal toch het even door deze bui moeten. Na een half uur ben ik de berg over en is het weer droog, kort maar hevig dus. Ik zag een andere motorrijder met duo al naar een hotel lopen, dat vond ik om half 5 nog net iets te vroeg.
Er is dus ook gevochten hier. Ik zie een bordje met waarschuwing voor mijnen, nou niet op het asfalt dus. Ik stop even om mijn regenjas uit te trekken en maak een foto van een gebouw waar de kogelgaten nog overal zitten. Sporen van de oorlog. Never forget.
Bij Senje kijk ik op de borden en zie een hotel met 4 sterren, heb ik even behoefte aan, gewoon goed en niet verder zoeken. Ik rij de bergen door naar de kust. Ik rij een groot dorp in, echt een beetje op sjiek aan de kust, toeristisch dus ook. Het hotel aan de zee, met haventje voor de deur is goed. Het waait wel stevig (de Bura? De naam van het hotel. En de jonge dame van het hotel bevestigd dit dus, maar de temperatuur is iets te laag om het echt eng te maken. Wederom volgens de jonge dam van het hotel.) Nadat ik mijn spullen op de kamer heb gelegd en omgekleed, maak ik een korte wandeling door het kleine centrum. Kroatische sferen oppakken, leuk dat kneuterige in zo'n dorp. Dus nu maar even een biertje en eten bestellen.
De gegrilde tonijn was goed, de pannenkoekjes met chocola waren lekker, het biertje smaakte beter. Wat toch wel bijzonder is en dus later ook echt wordt is de wind, hier lokaal de Bura dus genoemd. Deze swelde aardig aan tijdens het eten en zal 's nachts nog harder worden. Wellicht wordt de weg morgen naar het noorden voor motorrijders afgesloten. En met dat idee zal ik dus maar gaan slapen (de wind blaast en giert langs m'n kamer, maar na 10 minuten heb ik dat niet meer in de gaten en lig ik in dromen land).

Na het ontbijt ga ik samen met dezelfde leuke jonge dame van het hotel even door de nieuwsberichten heen mbt de wind. De speciale website laat weten dat er (nog) geen afsluitingen zijn, wel waarschuwingen voor zeer stevige wind(stoten). Een beetje zoals thuis.
Met een echt stevige wind de weg op (7.30) richting het noorden, richting Slovenië. De weg was droog, temperatuur net 20 graden, dus ook truitje over t-shirt. Want de dagen hiervoor was het al tegen de 30.
Al rijdend langs de kust in Kroatie zie ik dat enkele kleine eilanden net voor de kust klaar gemaakt worden voor grootschalig hotelbouw (denk ik zo te zien). Dit is dus een toeristische plek in aanbouw.
Om half 10 grens Slovenië (land nummer 10) en gewoon doorrijden, lekker relaxed. In Slovenië neem ik een deel snelweg en een deel binnendoor. Lekker rijden.
Om 10 uur ben ik bij de grens met Italië, inderdaad land nummer 11. En oh toch maar even omdraaien, want tanken in Slovenië is net even goedkoper dan Italië. Eén liter benzine E95 is daar dus 1 euro 42.
Voor Pordenone in Italië doe ik een snel bezoekje aan de HD dealer.
Dan zie ik een wasplaats om auto's te wassen, een doe-het-zelf plek. Bij een vorige waar ik eerder even gestopt was, kon alleen met een speciale kaart en deze kon met muntjes. Dus de hoge druk reiniger even over en door de motor gehaald. man man wat kwam er nog een klei en benden vanaf zeg. Mijn banden zijn nu echt wel kaal. In Mantovano heb ik een hotel gevonden, maar deze had geen restaurant en op aanwijzing van de aardige Italiaanse dame ben ik een stuk gaan wandelen naar een restaurant iets verder. Bij aankomst bij het grote restaurant was er eigenlijk nog niemand. Maar ik heb wel een zeer lekkere spaghetti vooraf gegeten en giga grote pizza als hoofd gerecht. Die ook erg lekker was. En toen ik na anderhalf uur weer weg ging zat de zaak zowel binnen als buiten gewoon vol. En terecht, want was goed eten.


Donderdag
Rustig aan gedaan in de ochtend. Na ontbijt naar Maranello gereden, de Ferrari stad, even auto's kijken. Ik hoopte eigenlijk op de nieuwe Purosangue, maar een foto met de Roma samen met mijn Pan America was ook goed.
Hierna naar de Harley dealer in Parma gereden. Roberto heeft direct z'n mannetje aan het werk gezet. Helaas niet voor de lunch klaar. Maar daar had ik al rekening mee gehouden. Dus in die 2 uur maar even naar de buren, waar een gezellig cafeetje was. Toen de zaak weer open was, terug gegaan. Leuk gesprek met z'n zoon, die geschiedenis studeert, bezig om 1500 jaren oude documenten te inventariseren, vanuit de notaris over koop en verkoop van land en goederen proberen om relaties te leggen. Leuk om te horen hoe enthousiast hij is.
Met kilometerstand 51122 krijg ik weer nieuwe banden onder mijn Pan. Ik kan weer veilig de weg op. En daarom besluit ik om westelijk te rijden en kies voor de kleine weggetjes door de bergen. Super keuzen want het werd een mega gave route, gewoon een plek op de Garmin aangetikt en gaan rijden, bochten bochten bochten, goeie keuze.
Vanuit HD Parma naar Langhirano, daarna de SP36 Kris kras berg op, de SP80 via Campora naar Langrimone, de SP665 naar Selvanizza, daarna de SP68 gaaf die overgaat op de SP665 die hemels is. Het natuurgebied Parco Nazionale dell'Appennino Tosco-Emiliano, op de grens van Emilia=Romagna en Toscane is volgens mij een nog onbekend gebied voor de motorrijder.
Ik kom uit in Aulla. Met gebruik van Google vind ik een hotelletje in het centrum. Maar het blijkt dus een groot hotel te zijn met ook een grote parkeergarage eronder.
En ik ben blij met de nieuwe banden onder Pan. Dat zal de volgende dag meer worden.

Het is vrijdag en buiten is het mega aan het regenen. Dus iets rustiger aan gedaan. Ik bind mijn bagagerol op de motor en daarna terug naar het hotel voor nog een espresso, ik dacht nog even wachten, maar op de weerapp zie ik dat het in Aulla alleen maar erger gaat worden. Dus regenjas aan en bike gestart. Wat ben ik blij met m'n nieuwe banden, wil er niet aan denken om met deze regen de gladde banden uit te proberen.
Schuim en plassen op de weg, onweer met lichtflitsen en donderslagen. Ik rij de SP62 op, kronkel richting het oosten, volg daarbij de kleine bordjes Parma. Het wordt iets droger. Dan de berg op, de Passo della Cisa. Die is gaaf, zelfs met de regen! Dan afdalen en door Berceto. Berceto is beroemd onder de raceauto liefhebbers, vanwege de race van Parma de berg op naar Barceto. Op 5 oktober 1919 rijdt de toen 21 jarige Enzo Ferrari in een BCM racewagen zijn eerste race. De foto van Enzo achter het grote houtenstuur is wereld beroemd geworden. En in Barceto zijn ze daar erg trots op. En daarom staat ook in bocht 5 dat grote bord.
Ik rij verder richting Parma en om 12 uur bereik ik het rally hotel. In dit zelfde hotel wordt ook het feestje voor de Italy500miles gehouden. Dus het speciale bandje voor mijn pols erbij gekocht en nu even in de relax.

In de hal al enkele bekenden en hup op de foto met hun. Nieuwe vrienden uit Zwitserland gemaakt. En ook Gilles Godin uit Frankrijk was er ook, een enthousiaste IBA rijder.
Het 'feestje' was gewoon gezellig, groot gezelschap Parma Chapter met veel bekenden. Om half 10 richting kamer. Nog even het nieuws lezen en dan gaan slapen.